Instytucja Polskiego cła jako daniny publicznej w okresie średniowiecza

Historia cła jako daniny publicznej na ziemiach polskich sięga okresu rodowo-plemiennego, tj. roku 966, w którym zaczęło powstawać państwo polskie. Dzięki korzystnemu położeniu geograficznemu ziem polskich, na przełomie IX/X w. zaczął rozwijać się handel z zagranicą[1]. Wymiana towarowa należała do tego obszaru aktywności ludzkiej, dzięki której państwo, miasta, czy dzielnice uczestnicząc w układzie handlowym, korzystały z istniejących różnic gospodarczych, kulturalnych oraz obyczajowych poszczególnych skupisk ludzkości. W pracach naukowych przedstawicieli z zakresu nauk prawnych, ekonomicznych, historycznych zajmujących się zagadnieniem instytucji średniowiecznego cła nie odnajdujemy istoty, jak i charakteru prawnego cła, a pojawiające się prace są nieliczne, a zarazem cząstkowe. Zasadniczy celem niniejszego opracowania jest wypełnienie tej luki, przedstawienie jego pochodzenia w znaczeniu etymologicznym, a zwłaszcza analizy etymologiczno-semantycznej oraz wskazanie, relacji zachodzących pomiędzy świadczeniami pobieranymi w średniowiecznej wymianie towarowej, jakimi były cła, myta oraz opłat. [1] S. Waschko, Celnictwo w Polsce przedrozbiorowej (cła i polityka celna, instruktarze i postępowanie celne), Sopot-Poznań 1960, s. 9. [...]