Zakres autonomii proceduralnej polskiego prawa celnego od 1 maja 2016 r. – głos w dyskusji

Kraje członkowskie dążyły do ujednolicenia prawodawstwa celnego co najmniej od traktatu paryskiego z 1951 r. Był to proces stosunkowo długi, obejmujący przede wszystkim materialne prawo celne[1]. W konsekwencji państwa członkowskie, co do zasady, samodzielnie ustanawiały przepisy procesowe. W ten sposób realizowana była zasada prymatu unijnego prawa celnego oraz zasada subsydiarności krajowego ustawodawstwa celnego, które mogło regulować wyłącznie obszary nieobjęte ustawodawstwem wspólnotowym. Jako że państwom członkowskim pozostawiona została sfera regulacji procesowych, w judykatach Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (obecnie TSUE) wykształciło się pojęcie autonomii proceduralnej krajów członkowskich na gruncie prawa celnego[2]. [1]O procesie ujednolicania unijnego ustawodawstwa celnego zob. m.in. W. Czyżowicz, Przyczyny i mechanizmy ewolucji prawa celnego – od Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali do unijnego kodeksu celnego [w:] Prawo celne i podatek akcyzowy. Blaski i cienie dziesięciu lat członkostwa Polski w Unii Europejskiej, red. P. Stanisławiszyn, T. Nowak, Warszawa 2016, s. 383-410. [2]Zob. m.in. wyrok ETS z dnia 16 grudnia 1976 r. w sprawie 33/76 Rewe-Zentralfinanz eG and Rewe-Zentral AG av. Landswirtschafskammer für das Saarland, Źródło: http://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/?uri=CELEX%3A61976CJ0033. [...]