Problematyka certyfikatu rezydencji podatkowej jako dokumentu potwierdzającego rezydencję podatkową osób fizycznych i prawnych – cz. II

Analiza samego pojęcia "certyfikatu rezydencji podatkowej" i jego definicji legalnych, dokonana w pierwszej części niniejszej publikacji, prowadzi do wniosku, iż forma dokumentacyjna tego dokumentu może być dowolna, zaś jego brak nie zawsze powinien pociągać negatywne prawnopodatkowe konsekwencje dla danego podmiotu. Co więcej, certyfikatu rezydencji podatkowej nie należy uznać za jedyny dokument potwierdzający rezydencję podatkową danej osoby w określonym państwie. Certyfikat rezydencji podatkowej nie zawsze będzie potwierdzać objęcie określonego podmiotu, któremu ten dokument został wydany, nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w danym państwie i w konsekwencji jego opodatkowanie w tym państwie podatkiem dochodowym od całości swych dochodów niezależnie od miejsca ich uzyskiwania. Powyższe wnioski mają istotny wpływ na kolejne po definicjach legalnych regulacje updop[1] i updof[2] dotyczące certyfikatu rezydencji podatkowej. [1] Ustawa zdnia 15 lutego 1992 r. opodatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz.U. z2014 r., poz. 851 zpóźn. zm.), zwana dalej "updop". [2] Ustawa zdnia 26 lipca 1991 r. opodatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz.U. z2012 r., poz. 361  zpóźn. zm.), zwana dalej "updof". [...]