Sztuczne utworzenie struktur transakcji handlowych skutkujących zmniejszeniem kwoty prawnie wymaganych należności celnych. Nadużycie przepisów prawa celnego. Omówienie i komentarz do wyroku TSUE z dnia 19 października 2017 r., C-522/16

Orzeczenia prejudycjalne dotyczące tematyki nadużycia (obejścia) przepisów prawa celnego są stosunkowo nieliczne. Zdecydowanie częściej Trybunał luksemburski zajmuje się tym zagadnieniem na gruncie podatku od wartości dodanej. Z tych względów warte omówienia jest orzeczenie, w którym TSUE - na wniosek złożony przez Hoge Raad der Nederlanden (Sąd Najwyższy Holandii) - dokonał wykładni zwrotu „wszystkie elementy niezbędne do zastosowania przepisów regulujących procedurę celną, do której zgłaszane są towary” (art. 62 ust. 1 in fine Wspólnotowego Kodeksu Celnego[1]), wyjaśnił zakres pojęcia „osoby, która dostarczyła danych, wymaganych do sporządzenia zgłoszenia, i które wiedziała lub powinna była wiedzieć, że dane te są nieprawdziwe” (art. 201 ust. 3 akapit drugi in fine WKC), a także orzekł czy organ celny miał prawo wydać decyzje określające wysokość zobowiązania ponad trzy lata po dokonaniu przywozu produktów (art. 221 ust. 3 i ust. 4 WKC), ponadto odniósł się do skutków sztucznego utworzenia struktur transakcji handlowych, w wyniku których doszło zmniejszenia kwoty prawnie wymaganych należności celnych. Wniosek ów został przedłożony w ramach sporu pomiędzy panem A - udziałowcem i członkiem zarządu spółek zaangażowanych w handel drobiem importowanym z Ameryki Południowej, a Staatssecretaris van Financiën (holenderskim sekretarzem stanu ds. finansów) w przedmiocie wielu decyzji określających wysokość zobowiązań w postaci dodatkowych należności celnych przywozowych i podatku obrotowego. [1]Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny, Dz.U.UE.L.1992.302.1, ze zm., dalej także jako WKC.[...]