Do roku 1492 ochrona granic państwa polskiego należała do starostów przygranicznych. Podczas napadu zwoływano pospolite ruszenie. Ziemianie i mieszczanie, mieszkający bliżej granicy utrzymywali zwykle własną formację graniczną tzw. straż polową. W 1492 r. król Jan Olbracht dla zabezpieczenia granic Polski przed najazdami Tatarów zorganizował po raz pierwszy oddział wojsk stałych do ochrony granicy. Była to tzw. „Potoczna ochrona granic”. Składała się ona z „rot zaciężnych, pieszych i konnych w dolnej liczbie 2000 ludzi”. [...]